Berne bemoedigt, ook in tijden van corona (19): Frank van Roermund

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden? Deze vraag wordt op deze website tot en met in ieder geval eind mei beantwoord door tientallen personen die op verschillende manieren betrokken zijn bij de Abdij van Berne.

Middels deze serie wil de Abdij van Berne een eigen bijdrage leveren aan het gesprek over de corona-crisis, mensen bemoedigen en hoop bieden, er zijn voor de eigen achterban en alle andere betrokkenen via website en social media.

Vandaag deel 19: een bijdrage van Frank van Roermund o.praem., prior van de Abdij van Berne.

Door: Frank van Roermund

“Afstand en Nabijheid”
Vandaag vieren wij Hemelvaart, een van de kerkelijke hoogfeesten die nog als zondag worden gevierd. Het is daarmee een vrije dag, en traditiegetrouw nemen velen ook de vrijdag vrij om er een lang weekend van te maken. Dat is iedereen van harte gegund.

Alleen staat het dít voorjaar in een volslagen ander daglicht… Door het coronavirus zijn veel mensen overleden – vaak in eenzame afzondering tot intens verdriet van ook de nabestaanden – en zitten talloze mensen noodgedwongen thuis. Velen proberen vanuit huis het werk op een of andere manier voort te zetten. Voor de een is dat eenvoudiger dan voor de ander. Voor weer anderen verloopt het nóg drastischer: zij hebben hun baan verloren, omdat hun baas de loonkosten niet kan opbrengen bij het wegvallen van inkomsten… We zouden nu dus liever wérken dan vrij nemen…

Mijmerend over deze coronatijd en over Hemelvaart bedacht ik ineens dat er een eigenaardige overeenkomst is. We weten ons sinds half maart plotseling geworpen in een tijd waarin we elkaar noodzakelijkerwijs niet kunnen en mogen ontmoeten, soms tot groot verdriet waar het bijvoorbeeld verpleeghuizen betreft. Een tijd ook waarin we ondanks alles tóch proberen elkaar nabij te zijn. Zonder lijfelijke aanwezigheid.

Een overeenkomst zei ik, want 2000 jaar terug, in de tijd van de apostelen, was er na Jezus’ verrijzenis ook ineens sprake van een abrupt einde van lijfelijke aanwezigheid, namelijk van die van Jezus, hun boezemvriend en leraar. Hóe dat precies is verlopen weten we niet, maar dát de tijd van Zijn tastbare aanwezigheid is geëindigd is wel duidelijk. We vieren dit op Hemelvaart. De apostelen konden Hem voortaan niet langer zien en aanraken, en tóch… en tóch bleef Hij hen nabij! Weliswaar onzichtbaar, maar o zo reëel: Jezus bleef hen nabij in heilige Geest. Zo had Jezus het hen voorheen ook aangekondigd, toen Hij nog lijfelijk mét hen was. Niet dat ze daar tóen iets van hadden begrepen, maar met Pinksteren werd alles in één klap duidelijk. De teleurstelling van Zijn heengaan sloeg om in Geestdrift en intense blijdschap! Jezus’ aanwezigheid in de Geest gaf hen de kracht om Zijn missie voort te zetten, om Zijn Blijde Boodschap van liefde verder uit te dragen over de hele wereld.

Het kan dus verkeren: afstand en nabijheid zijn niet per definitie elkaars tegengestelden. Misschien mogen wij hieruit hoop putten in deze moeilijke tijd. We kunnen elkaar nabij zijn ondanks de afstand in meters: door middel van de (beeld)telefoon, de sociale media, door boodschappen te doen voor ouderen, in ons persoonlijk gebed, in het uitzenden van kerkdiensten en concerten op internet, en door zovele andere, vindingrijke initiatieven. Ondanks alle ellende is er kennelijk óók veel warmte groeiend tussen mensen, tussen bekenden én wildvreemden. Misschien zelf méér dan voorheen… We hunkeren, meer dan ooit, naar verbondenheid en persoonlijke nabijheid. Laten wij dit in Godsnaam koesteren. Laten we proberen dié liefdevolle verbondenheid vast te houden, ook voor de tijd ‘na corona’. Misschien is dit – juist nú – wel één van de gaven van Gods Geest…