U2 ’40’

I waited patiently for the Lord
He inclined and heard my cry
He brought me up out of the pit
Out of the miry clay

[Vol verlangen wachtte ik op God.
Hij boog zich naar mij toe en hoorde mijn roep om hulp.
Hij trok mij uit de put.
Haalde mij uit de modder van alledag.]

I will sing, sing a new song
Many will see and hear
How long to sing this song

He set my feet upon a rock
And made my footsteps firm

[Hij zette me neer op een rots
en gaf me vaste grond onder mijn voeten]

I will sing, sing a new song
Many will see and hear
How long to sing this song

Door: Ralf Bodelier

Bono, de charismatische zanger van de Ierse rockband U2, laat zich inspireren door psalmen. Geregeld opent hij de U2-concerten met het voorlezen van Psalm 116. Dan zegt hij dit: ‘Wat kan ik God teruggeven voor de zegeningen die hij over me uitstortte? Ik hef het glas van de verlossing, een toast op God!’

Op een van de beroemdste platen van de band, ‘War’ uit 1983, nam hij Psalm 40 op. En tegenwoordig besluit hij nogal wat optredens met het zingen van die psalm. En dat is mooi. Want Psalm 40 is een van de meest optimistische psalmen die ik ken. Doorgaans zien de auteurs van het beroemde Bijbelboek het niet zo zitten met de wereld, de toekomst en zichzelf. Dan vrezen zij dat God zich verbergt. Dan schreeuwen zij hun kelen tot brandwonden en dan voelen zij zich een spook voor hun buren, als lijken in de kast.

Psalm 40 heeft daar geen boodschap aan. ‘Vol verlangen wachtte ik op God. Hij boog zich naar mij toe en hoorde mijn roep om hulp. Hij trok mij uit de put. Haalde mij uit de modder van alledag. Hij zette me neer op een rots en gaf me vaste grond onder mijn voeten’. Daarmee heeft de schrijver van Psalm 40 het aardig in de smiezen. Want zo is het natuurlijk ook. Zitten we in de put, dan worden we er doorgaans weer uitgehaald. Beginnen we te zwabberen, dan zet iemand ons wel weer met beide benen op de grond.

Je zou het zelfs een stuk breder kunnen trekken. Het lijkt erop dat er, wereldwijd, steeds beter naar al die de hulpkreten wordt geluisterd, dat er meer en meer mensen uit de modder worden getrokken en vaste grond onder de voeten krijgen.

Nee, wanneer je de kranten leest en naar het journaal kijkt, dan zou je dat niet zeggen. Dan gaat het over de oorlog in Syrië, over vluchtelingen in Nederland, over Boko Haram in Nigeria en dodelijke ongevallen op de A2. Maar wie verder durft te kijken dan de berichten in de media ziet iets heel anders.

En wat hij ziet, is dat de meesten van ons er beter voor staan dan ooit eerder in de geschiedenis. En met de meesten van ons bedoel ik ook echt ‘de meesten van ons’. De Chinezen, de Afrikanen, de Belgen en de lezers van Berne.

Want stel je eens voor: de afgelopen vijftig jaar daalde extreme armoede, wereldwijd, sneller dan in de vijfhonderd jaar ervoor. In 1960 waren vijf op de tien wereldburgers nog extreem arm. Op dit moment gaan we richting één op de tien.

Of neem kindersterfte. Die halveerde in de afgelopen vijfentwintig jaar. In 1990 overleefden in arme landen maar amper zeven op de tien kleine kinderen. Vandaag zijn dat er meer dan negen op de tien.

Zelfs oorlog en geweld nemen af. De enige grote oorlog van dit moment, die in Syrië en Irak, eiste de afgelopen vijf jaar het leven van tweehonderdvijftigduizend mensen. Maar in de vijf jaar dat de eerste wereldoorlog duurde, vielen zeventienmiljoen slachtoffers. De tweehonderdvijftigduizend van Syrië was in de zomer van 1916 het resultaat van één maand vechten aan de Somme.

Niet alleen oorlogsgeweld, ook racistisch geweld, huiselijk geweld en gewone moord en doodslag zijn alom op hun retour. Voor de meeste mensen wereldwijd was het leven nog nooit zo veilig.

Nee, we leven nog lang niet in het paradijs en er is nog veel, heel veel, te doen. Maar ons leven is wel veel beter, gezonder, rijker en veiliger dan ooit te voren.

We worden zelfs betere mensen. Honderd jaar geleden was ik een hele vent wanneer ik homo’s verachtte, mijn kinderen sloeg en mijn vrouw onder de duim hield. Nu ben ik cool wanneer ik opkom voor homo’s, mijn kinderen knuffel en vrouwen als gelijkwaardig beschouw.

Er is zoveel vooruitgang. En toch beseffen we het niet, want niemand vertelt het ons. Televisie, radio en kranten richten zich alleen op de problemen. Op de drama’s, de uitzonderingen, op dat wat níet goed gaat en wat afwijkt van de normaliteit. En dat terwijl juist van die normaliteit zoveel te genieten valt. Door even achterover te leunen, rond te kijken en dan zien wat er allemaal wél al is bereikt.

Onlangs mocht ik dit verhaal vertellen bij de onvolprezen Zusters van Liefde in het woonzorgcentrum Mater Misericordiae in Tilburg. Helemaal piep zijn de zusters niet meer. Vijf van hen zijn de honderd ruim gepasseerd. En eerlijk gezegd wist ik niet wat ik mocht verwachten. Zouden de dames in hun rijpe jeugd niet verzuurd zijn geraakt? Cynisch over de ontwikkelingen in de wereld? Want ook in Mater Misericordiae wordt de krant gelezen en naar het journaal gekeken.

Zou mijn verhaal überhaupt wel aankomen of met spot en hoon worden overladen? Daarom vroeg ik bij aanvang van de lezing maar eens hoe de wereld er volgens de zusters voorstond. Waren ze pessimistisch of optimistisch gestemd? Keken ze naar de toekomst door een donkere of roze bril?

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Want ook al zullen ze niet naar U2 luisteren, de Zusters van Liefde staan in de traditie van Bono. De overgrote meerderheid van de vrouwen was dan ook meer dan optimistisch. Zij zagen de toekomst met het volste vertrouwen tegemoet. Voor alle zekerheid probeerde ik het nog maar eens: ‘Lieve dames, u leest toch ook over de oorlog in Syrië, de drugsoorlog in Mexico, de voedselbanken in Nederland?’

Een stokoude zuster stak haar vinger op. Ik liep naar haar toe en hield mijn microfoon voor haar mond: ‘Maar meneer’, zei de dame, ‘als gelovigen zijn we al bijna tweeduizend  jaar bezig. U denkt toch niet dat het allemaal voor niets is geweest?’
___

Bent u door het lezen van dit artikel, dat eerder werd geplaatst in BERNE (zomr 2016), geïnteresseerd geraakt in BERNE, vraag dan een abonnement aan bij: secretariaat@abdijvanberne.nl. Of Secretariaat Abdij van Berne. Abdijstraat 49, 5473 AD Heeswijk. Losse exemplaren vindt u ook in Berne Boekhandel in de Abdij/ Priorij de Schans/ Priorij de Essenburgh/ Sint Catharinadal en in de verschillende parochies van de Norbertijnen.

Ralf Bodelier leidt de Nederlandse afdeling van de World’s Best News | Foto: Pixabay, Todd Poirier