Door: Joost Jansen o.praem.
Staan de velden vol om te oogsten? Vandaag? Ik hoor meer kommer en kwel. Ik hoor dat de cijfers van kerkbezoek en kerkelijke betrokkenheid achteruit rennen, dat er kerken gesloten worden, veel kerken. Ik hoor dus eerder kaalslag. Wat kunnen wij met zo’n oproep van Jezus om er vandaag op uit te trekken en als goede missionarissen het veld in te gaan. Niet ver weg, maar gewoon dichtbij, hier in onze streek, of wat breder, in Nederland?
Laat ik proberen – samen met u – op een andere wijze te kijken. We weten het vaak zo goed: dát zijn de gelovigen en dát zijn de ongelovigen, Het woord ‘heiden’ nemen we gelukkig niet meer in de mond. We houden van duidelijk onderscheid, dat maakt het voor ons wat overzichtelijker. Maar strookt dat met de werkelijkheid? Ik ken gelovige mensen die – gelukkig – helemaal niet zo zeker zijn van hun geloof. Ik wantrouw eerder gelovigen die precies weten hoe hun geloof in elkaar zit en dit de ander met verbaal geweld willen opdringen. Ik ken ook mensen die zeggen dat ze niet geloven. Wanneer ik haar vraag of zij haar man vertrouwt, dan kijkt ze me vreemd aan. ‘Natuurlijk!’ Vertrouwen is een uitdrukking van geloven… Er komt hier ongetwijfeld veel meer voor kijken, maar volgens mij is het gezond als een gelovige ook wat ongeloof in zich draagt en een ongelovige wat geloof. Bij beide categorieën hebben we dan te maken met mensen die nieuwsgierig blijven en in beweging.
Wanneer wij door Jezus ieder bij onze naam worden genoemd en er op uit gestuurd worden, vandaag, in deze samenleving dan hebben we met déze wereld van doen, de wereld van 2023. Niet de homogene wereld die de oudere generatie onder ons nog kennen met een bloemenhulde bij het Heilig Hartfeest dat we afgelopen vrijdag hebben gevierd en met veel bruidjes. Deze tijd is voorbij en nostalgie is niet levensloopbestendig. Onze tijd vraagt om een hele andere strategie voor het delen van de Blijde Boodschap.
Gisteren was ik op een bijeenkomst met veel denkers uit de hele wereld, een achttiental. Zij zochten naar de seculiere onderbouwing van de transcendente waarden. Eenvoudiger gezegd: hoe kun je vanuit ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’ (denken we aan de Franse Revolutie) ook het Hogere, het ‘Meer tussen hemel en aarde’, een plek geven. Boeiend, want het merendeel van de mensen die wij tegenkomen ruimen maar mondjesmaat plek in voor het Hogere. Het trof mij dat mensen mij aanspraken. Ik was als religieus herkenbaar. De opening was steeds: ‘Ik ben niet gelovig, ik ben seculier.’ Ik dacht: hier begint het. De oogst is groot, maar niet zo helder. Er zijn getuigen nodig. Zulke reacties krijg je niet als je jezelf presenteert als seculier opbouwwerker of anderszins. Deze reacties komen los wanneer je laat zien waarvoor je staat, wanneer je staat voor dat Koninkrijk dat zo nabij is.
De oogst is groot, heel groot, meen ik. Mensen die durven getuigen dat zieken welkom zijn, doodse mensen weer levendig kunnen worden, besmette mensen gezuiverd, die mensen zijn er te weinig. Ze zijn er gelukkig wel. En ik durf te beweren dat jullie, die toch op zondag met ons eucharistie vieren, tot deze groep behoren. Wat doe je als Jezus je bij je naam noemt? Hij heeft het minstens één keer gedaan toen je gedoopt bent. Sindsdien laat God zijn liefdevolle blik op je rusten en verwacht Hij iets terug. Het is niet groots, het gaat om het kleine gebaar, om het luisteren. om er te zijn. Je mag laten zien dat je je kracht van elders krijgt, van Omhoog. Dan ben je helemaal geschikt voor de oogst, in deze tijd.