Door: Jan Nabuurs o.praem.

MEDECHRISTENEN
Thuiskomen. Wij kennen het allemaal.
Wij komen voort uit een gezin, een vertrouwde plek, waar je vanzelfsprekend welkom bent.
Waar je niets hoeft uit te leggen, waar je jezelf bent, blij of moe.
Je begrijpt elkaar zonder woorden.
Thuis is een vertrouwde omgeving, wij kennen het allemaal.
Op latere leeftijd komen kinderen bij elkaar thuis voor een feestje, of voor een afscheid.
Zo blijft thuiskomen iets, dat ons hele leven meegaat.

Deze gedachte van thuiskomen ligt opgesloten in de parabel van het evangelie van vandaag.
Een parabel die schilder Rembrandt heeft vastgelegd in een mooi schilderij en waarover Henri Nouwen eens twee boeken heeft geschreven met als titel ‘Thuiskomen’, en ‘Eindelijk thuis’, waarin gesproken wordt over liefde geven en ontvangen, over vergeving geven en ontvangen, over zoeken en vinden van God. Die op de uitkijk staat voor ons allemaal.

De parabel van het evangelie laat ons voelen wat er in de jongste zoon omgaat, een weg terug met de vraag: Ben ik nog welkom bij mijn vader? Mag ik nog wel thuiskomen?
Het antwoord is duidelijk: de vader bleef op hem wachten en wilde niet eens meer horen wat de jongen allemaal verkeerd had gedaan.
De vader bereidde voor hem een welkom thuis, thuis met een feest. Er was voor hem een weg terug door hartelijkheid en barmhartigheid van zijn vader. Hij bood zo zijn zoon weer uitzicht om verder te leven.

MEDECHRISTENEN
Wat bedoelt Christus voor ons met deze parabel?
Kort gezegd: Christus geeft een beeld van God, als een gastvrije en barmhartige Vader.
Deze parabel wil ons aanreiken: God kijkt steeds naar ieder van ons uit of wij de jongste zoon zijn, die de weg terugvindt, of de oudste zoon zijn, die zijn plichten in het leven vervulde. Met liefde en begrip verwelkomt God ook ons.
Want ook al ervaren wij dat niet, God wijst ons de weg om goed thuis te komen. Voortdurend zoekt God ons en wil Hij ons gastvrij verwelkomen. Want bij God staat de deur open voor ons. Bij God is vergeving mogelijk, wanneer wij de weg van vergeving teruggaan, wanneer wij bereid zijn nieuwe kansen aan te nemen.
En die kans wordt ons vandaag aangegeven op onze weg naar Pasen, het feest van het nieuwe leven, hoop en vreugde. Doch daarbij heeft God geen andere handen dan de onze. God roept ons steeds opnieuw op om uit te zien naar mensen, die bij ons thuis willen komen om opgenomen te worden door hun nood van vluchteling te zijn en van kwetsbaarheid, die met hun vraag of wens op ons rekenen voor een luisterend oor.
God nodigt ons uit te doen zoals Hij.
God wil alle mensen gelukkig maken, een thuis geven van warmhartigheid met elkaar, elkaar te ontmoeten met vreugde.
Wij zijn op weg naar Pasen, een thuiskomen met Christus, de verrezen Heer met een blijde boodschap: thuiskomen bij God de Vader in een nieuw en eeuwig leven. Een thuiskomen met een eeuwige vreugde, liefde en rust voor altijd.