Door: abt Denis Hendrickx
Lezingen: Handelingen 10, 34-43, Kolosse 3,1-4 en Johannes 20, 1-9
Pasen: Wij gedenken de verrijzenis van Jezus uit de dood. Het feest van de opstanding. Hij staat op uit het graf. Het feest waar je eigenlijk nauwelijks iets van begrijpt. Maar nu: Pasen in deze tijd. Wat kan dat voor ons betekenen? Hoe kunnen wij, soms bange mensen, opstaan uit deze ‘dood’-situatie.
Wij christenen vieren weer opnieuw de Opstanding van onze voorganger Jezus van Nazareth. Hij was gekruisigd, uitgespuwd door de menigte en de leiders, want hij was een rebel, een opstandeling. Hij was al opgestaan voor hij gekruisigd werd, opgestaan tegen de geldwisselaars en de handelaren: hij verdreef ze uit de tempel. Opgestaan tegen de farizeeën vanwege hun religieuze huichelarij, hun interpretatie van de wet, hun hang naar strenge regels: hij tartte hen door uit Gods naam melaatsen en lammen te genezen. Zijn volgelingen wilden dat hij ook opstond tegen de keizer en Israël weer groot zou maken: die optie werd hem fataal. Weg met Hem, aan het kruis met Hem. En toen stond Hij toch weer op, herrezen uit de dood, niet stuk te krijgen, er niet onder te krijgen: een echte opstandeling.
Ook onze dagen kennen veel opstandelingen: verzet van Groningen, gedupeerde ouders, boeren en burgers tegen een overheid die zich vooral heeft teruggetrokken in het Haagse, het luisteren naar de gewone boeren en burgers is verleerd. Uit vrees voor fraude worden regels boven mensen gesteld. We zien opstandelingen die met trekkers het land ontregelen. We zien opstandelingen die de aarde willen redden, die urgentie willen omdat zij het ijs zien smelten en weer en klimaat zien ontsporen en die dan de Utrechtsebaan in Den Haag blokkeren. Lastig allemaal, want ons leven moet door, toch? En ieder voor zich.
Is de les van Pasen, elk jaar weer opnieuw, niet dat wij christenen ook opstandelingen moeten zijn – of worden, als volgelingen van de grote Opstandeling. Zou dat niet in onze genen moeten zitten. Uit de Schrift weten we hoe de Emmaüsgangers terugkeerden naar Jeruzalem om zich als het ware voor te bereiden op die belangrijke opdracht in de wereld. Pasen nodigt ons uit om de wereld en onze samenleving te veranderen: de ziel weer terug in onze samenleving?
Mag het in onszelf langzaam groeien: dat we opstaan in deze droeve tijd om het niet op te geven, maar te durven doorgaan met het hart vol hoop, dat wij ook na deze ‘Goede Vrijdag’ kunnen uitzien naar een nieuw Pasen.
Laten we onze roeping volgen, kiezen wat we zelf nog kunnen, kiezen waar onze sterke kant ligt, wat mijn mogelijkheden zijn om een bijdrage te leveren.
En daarom dat we op deze ochtend willen proclameren:
Paasproclamatie | Pasen 2023
Een nieuwe toekomst ligt open:
van wanhoop naar hoop, van donker naar licht
van ondergang naar overwinning
Door de woestijn naar de tuin van heden en morgen.
Pasen vieren:
met Franciscus en zijn synodaal proces
Willem Alexander en Maxima ons volk nabij
Gerard de Korte, voorganger in ons bisdom
Jos Wouters, onze man in Rome
Denis Hendrickx 71e abt van Berne.
Vragen worden groter na democratisch handelen,
randstad of platteland, linksom of rechtsom
stikstof die de discussie overheerst.
De wereld blijft branden
nepnieuws gaat alom rond
natuur- en wapengeweld maken chaos.
We moeten herbouwen, verzoenen en vernieuwen
dichtbij en wereldwijd
De abdijgemeenschap maakt zich op voor morgen
klein in getal, maar sterk in geloof.
Het verhaal moet door, toekomst aangezegd.
Als de droom ontbreekt, verwildert de gemeenschap.
Pasen vieren:
Na een donkere nacht
het daglicht als nooit tevoren ervaren
nieuwe krachten in je voelen opborrelen.
Niet verlamd blijven liggen
moedeloos omdat er zoveel kwaad is
maar opnieuw opstaan en weer beginnen
Pasen vieren:
Niet terug naar wat was
maar lopen richting wat zal zijn.
Aan ons het leven en van God de toekomst.