Tekst verkondiging uitvaart Marcel Te Meij

Donderdag 31 maart jl. vond de uitvaart plaats van Marcel Te Meij in de Abdij van Berne. Hieronder vindt u de tekst van de verkondiging uitgesproken door abt Denis Hendrickx.

Beste medebroeders, medezusters familie, vrienden en vriendinnen van Marcel. Toen enkele weken geleden bekend was dat het aardse leven van Marcel ten einde liep, heeft hij aangegeven welke elementen in zijn afscheidsviering zouden moeten klinken. Zonder aarzelen noemde hij muziek van Chopin en verder woorden van Prediker, van de evangelist Lucas en de Psalmist.

Hoe zou je het lied uit Prediker en het woord van Lucas het beste kunnen noemen? Álles heeft zijn tijd’ betekent: er bestaat van alles in onze werkelijkheid. Positieve en negatieve dingen komen voor, tegelijkertijd. Geboren worden komt voor en sterven, opbouwen komt voor en afbreken, verzamelen en weggooien, vechten en vrede. Deze verschillende dingen staan naast elkaar – zonder elkaar zinloos te maken. En het ene is op zichzelf niet beter dan het andere, want het is allemaal door God gegeven. De tekst van Prediker zouden we het best een gedicht over de werkelijkheid kunnen noemen en het is dan ook helemaal niet verwonderlijk dat Marcel heeft aangegeven dat deze tekst vandaag zou mogen klinken. Marcel heeft misschien wel, juist in tijden van zo’n zware beproeving als zijn hersenbloeding en het blijvend letsel sindsdien, geleerd om scherper te zien en te ervaren waar het in het leven om gaat. Hij heeft ervaren dat gebeurtenissen niet in mensenhanden liggen. Van licht naar donker. Van Vreugde naar verdriet. Van geluk naar gemis. En dan weer andersom. Vanuit de ervaring worden wij opgeroepen om los te laten en de weg naar vertrouwen te vinden. Want niemand ziet het grotere geheel, waarin alles uiteindelijk zijn eigen plaats zal krijgen.

En dan die woorden van de evangelist Lucas. “Wees niet bezorgd” mogen we misschien wel bestempelen als een van de meest geliefde teksten uit de bijbel. Er spreekt een soort vrijheid uit die ons weldadig aandoet. Bedoelt Jezus met deze woorden dat wij de boel de boel moeten laten, niet hoeven na te denken, niets moeten regelen? Jezus heeft iets anders op het oog. Hij leert ons God kennen door stil te staan bij het gewone, bij het hier en nu. “Zoek eerst het koninkrijk en alles zal je erbij gegeven worden.” Je zult het koninkrijk Gods niet vinden als je met je hoofd bij de dag van morgen bent.

Noodgedwongen heeft Marcel in zijn leven momenten gekend waarop hij een pas op de plaats moest maken. De rugzak was te zwaar. Momenten die achteraf gezien kruispunten bleken te zijn – of het nu ging om het prive-leven, dagelijks werk of keuzes maken voor de nabije en verdere toekomst. Ik denk dat hij ervaringen heeft opgedaan waardoor het besef groeide dat een mens op zijn weg niet veel kan meenemen en – vooral – steeds meer moet loslaten en achterlaten. De verscheidene bergen en dalen leerden Marcel de kracht en de moed te vinden om steeds meer met lege handen en een open hart onderweg te zijn en zo te ontdekken dat hij uiteindelijk genoegen moest nemen met wat gegeven was. In het gaan van zijn weg, in het onvermijdelijk loslaten en aanvaarden van wat er op zijn weg kwam, leerde hij te leven van dat wat hem gegeven werd, zomaar, om niet: vriendschap, nabijheid, zorgzaamheid, liefde en verbondenheid. Noodgedwongen heeft hij geleerd om los te laten. Een toekomstdroom om norbertijns leven te leiden in al haar facetten werd door de hersenaandoening tijdens de noviciaatsperiode in de kiem gesmoord. Sinds 2016 sleepte hij de gevolgen hiervan letterlijk en figuurlijk dagelijks mee. Noodgedwongen heeft hij leren loslaten. Door het vele dat Marcel heeft meegemaakt – onderweg in zijn leven – heeft hij dit geleerd: met open handen en een open hart te leven, te ontvangen wat er is en uiteindelijk ook te sterven. Marcel wist – en hij sprak daar de laatste weken ook over – dat je op je allerlaatste reis niets anders kunt meenemen dan jezelf. En is dat nu niet precies wat Jezus ons heeft laten zien in zijn leven.

Nu de levensweg van Marcel ten einde is gekomen en wij met hem niet kunnen verder trekken is het de herinnering die blijft. Marcel: de man van de tijd. Overal was hij voor de aangegeven tijd aanwezig: in de abdijkerk voor het dagelijks gebed, in de refter voor de maaltijden, waar hij ruim voor aanvangstijd met zijn servet aangaf waar hij die dag wilde gaan zitten. Heel wat keren op een dag kon je hem tegenkomen op de gang onderweg van zijn kamer naar de voordeur en terug, telkens kijkend of iemand wat had achtergelaten in de brievenbus. Graag maakte hij een halte op de telefooncentrale om daar onder het genot van een kopje koffie te wachten totdat hij de post naar de brievenbus kon brengen. Op de twee weekenddagen was hij onze telefonist. Hij stond mensen te woord en verwelkomde gasten en op de achtergrond kon je telkens de klassieke muziek van zijn voorkeur beluisteren.

Nu de levensweg van Marcel ten einde is gelopen en we niet verder met hem mee kunnen gaan, staan we hier met lege handen. En met lege, open handen, kunnen we alleen nog bidden en hem toevertrouwen aan de handen van God. Dat Hij niets van het werk van zijn handen verloren zal laten gaan, en zijn hand uitstrekt naar Marcel. Dat hij, nu hij het leven heeft losgelaten, zich gedragen mag weten in de handen van God zelf. Amen.                   

Abt Denis Hendrickx